خانه انصاری که یکی از خانه های قدیمی و زیبای شهر اورمیه است، به دوره قاجار تعلق دارد. این خانه تاریخی با آجرهای لعاب دار فیروزه ای و کاشی های هفت رنگ نگاه هر بیننده ای را به خود جلب می کند. خانه انصاری به بابک جعفری تعلق داشته است که بعدها به دختر ایشان و همسر سیف‌الله‌خان انصاری می‌رسد و به همین جهت به نام «خانه انصاری» شهرت می‌یابد. بنای خانه انصاری با توجه به فرم بنا و کتیبه های موجود در کاشی های تزئینی خانه‌ بین سال های ۱۳۳۰ و ۱۳۳۴ احداث شده است. این بنا در مرکز حیاط و باغ بزرگی قرار دارد و به صورت چهارگوش و در دو طبقه رو به شمال ساخته شده است. در جبهه جنوبی و اندرونی خانه حیاط دیگری است که باغ انگور است که با دیوار خشتی و پایه‌های آجری محصور شده است. نمای بیرونی این ساختمان با قاب‌بندی و آجرهای لعاب‌دار فیروزه‌ای و کاشی‌های هفت رنگ تزئین شده است که به نمای آن جذابیت فوق‌العاده‌ای بخشیده است. مصالح به کار رفته در این بنا از سنگ و آجر، خشت و چینه، سقف پوشش چوبی و اندود گچ و تخته پوش است. در حال حاضر این خانه تحت مالکیت آموزش و پرورش ناحیه ۲ ارومیه قرار دارد. خانه انصاری اورمیه در میدان امام حسین (معروف به میدان گول اوسته “سر گل”)، امتداد خیابان مدنی ۲ قرار دارد.

این اثر در تاریخ ۱۹ اسفند ۱۳۸۰ با شمارهٔ ثبت ۴۸۶۴ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این پل در ۲۱ کیلومتری شمال شهرستان قم و در مسیر جاده کنونی تهران – قم ، بر بستر رودخانه قره چای واقع بود و از ساخته های اواخر دوره قاجاریه به شمار می رفت که در دوره اخیر و در جریان گسترش جاده ، جای خود را به پلی با مصالح بتون آرمه داد. ویژگی ها و مشخصات این پل براساس نقشه تهیه شده از آن (نقشه ش ۱۸۲) قابل مطالعه است. پل عسگرآباد با احتساب دو انتهای آن و جان پناه ها حدود ۱۴۰ متر طول و ۷۰/۸ متر عرض داشته و دارای ۲ دهانه بزرگ و ۴ دهانه کوچک بوده است. دهانه های انتهای جنوبی ، در بازسازی های دوره پهلوی بدان اضافه شده است. بستر رودخانه در محل برپایی پل سنگ فرش شده و پایه های پل با استفاده از قطعات سنگ به ابعاد مختلف ، بر روی آن ساخته شده بود. پایه ها در جهت مخالف جریان رودخانه موج شکن های مثلثی داشت. دهانه های پل دارای طاق هایی با قوس بیضوی بوده و چهار دهانه جنوبی ، مربوط به بنای اولیه پل است. دهانه ها از جهت شمال به جنوب ، به ترتیب : ۸۰/۶ ، ۸۰/۶ ، ۶۰/۱۶ ، ۸۰/۶ ، ۳۰/۱۷ و ۵۰/۵ متر عرض داشته و ضخامت قوس چهار طاق شمالی حدود ۱ متر بوده است. ضخامت طاق بزرگ جدید در پاکار ۱۲۰ و در تیزه آن ۸۰ سانتیمتر بوده است. آثار بازسازی ها و الحاقات صورت گرفته در انتهای جنوبی پل مشهود است. پل عسگرآباد در کنار کاروانسرای عسگرآباد و یک آب انبار قدیمی ، مجموعه ای را تشکیل می داده است.

تنبل‌های درختی (Sloth)، پستانداران نواحی گرمسیری هستند که غالبا در آمریکای جنوبی و مرکزی یافت می‌شوند. آن‌ها از پنجه‌های بلند خود برای آویزان شدن از شاخه‌های درختان بلند استفاده می‌کنند و از برگ درختانی تغذیه می‌کنند که رسیدن به آن‌ها از عهده هر حیوانی برنمی‌آید. برای تنبل‌های درختی، راه رفتن بر روی زمین به دلیل بلندی طول پنجه‌هایشان (که بین ۸ تا ۱۰ سانتی‌متر است) بسیار سخت و تا حدی غیر ممکن است!‌ به همین دلیل آن‌ها بیشتر زمان زندگی خود را بر روی شاخه‌های درختانی که برایشان حکم خانه دارد می‌گذرانند. به طور کلی دو نوع تنبل درختی داریم: تنبل دو انگشتی و تنبل سه انگشتی. تنبل‌های دو انگشتی جثه بزرگتری نسبت به تنبل‌های سه انگشتی دارند و به غیر از این مورد، این دو گروه جانور از دیگر جهات بسیار به یکدیگر نزدیک‌اند. تنبل‌ها جثه‌ای به اندازه یک سگ معمولی دارند (طولی حدود ۵۸ تا ۶۸ سانتی‌متر) و حدود ۸ کیلوگرم وزن دارند. هزاران سال پیش، تنبل‌های درختی بسیار بزرگتر بودند. طبق گزارشات باغ وحش سن‌دیگو، تنبل‌های درختی در ابتدا جثه‌ای به اندازه یک فیل داشتند که نسل اینگونه از تنبل‌ها حدود ده هزار سال پیش منقرض شد.

عادت‌های معمول یک تنبل درختی : اجداد این حیوانات در آمریکای شمالی می‌زیسته‌اند اما تنبل‌های درختی فعلی بیشتر در آمریکای جنوبی و مرکزی یافت می‌شوند. تنبل‌های درختی عاشق بالا رفتن از درختان بلند در جنگل‌های بارانی هستند. آن‌ها دوست دارند تا بر روی شاخه‌های درخت، همانند یک توپ جمع شده و بخوابند و بعضی از تنبل‌ها نیز به صورت آویزان از شاخه درختان بلند استراحت می‌کنند. به طور کلی زندگی تنبل‌های درختی بین دو حالت در حال چرخش است: خوابیدن بر روی درخت و خوردن برگ درخت! این حیوانات تنها برای دفع غذا یا شنا کردن از درخت پایین می‌آیند. تنبل‌های درختی روزانه بین ۱۵ تا ۲۰ ساعت می‌خوابند که این مسئله وقت بسیار کمی برای انجام فعالیت‌های دیگر در اختیار آن‌ها قرار می‌دهد اما طبق تحقیقات اخیر در آلمان، این نتیجه حاصل شده که تنبل‌های درختی به اندازه انسان‌ها به خوابیدن نیاز دارند اما خودشان بر افزایش ساعت خوابیدنشان اصرار می‌ورزند. تنبل‌های درختی تنها هستند و به زندگی اجتماعی اعتقادی ندارند. اجتماعی‌ترین حالت تنبل‌های درختی این است که یکی از تنبل‌ها بر روی شاخه درختی بخوابد که تنبل دیگری هم بر روی شاخه‌ای دیگر از همان درخت خوابیده است!

رژیم غذایی تنبل‌های درختی : تنبل‌های درختی تنها از برگ درختان تغذیه می‌کنند. برگ‌هایی که تنبل‌ها می‌خورند بسیار سخت است و هضم کردن آن‌ها به هیچ وجه آسان نیست. تنبل‌ها معده‌ای چهار قسمتی دارند که عمل هضم را برایشان راحت‌تر کند. هضم کردن غذایی که تنبل‌ها می‌خورند به قدری سخت است که ممکن است یکی از وعده‌های غذایی آن‌ها یک ماه بعد هضم شود! جالب است بدانید که این رژیم غذایی مبتنی بر برگ چندان هم مفید و انرژی‌زا نیست در نتیجه تنبل‌ها هیچوقت انرژی کافی از غذایی که می‌خورند بدست نمی‌آورند و این دقیقا می‌تواند یکی از دلایلی باشد که آرام و آهسته بودن تنبل‌های درختی را توجیه کند.

وضعیت بقا : تنبل سه انگشتی قد کوتاه، در لیست صد حیوان برتر در حال انقراض وجود دارد و نسل این جانور شدیدا در خطر انقراض است. اینگونه از تنبل‌ها تنها در یکی از جزایر خلیج پاناما یافت می‌شوند.

حقایقی جالب درباره تنبل‌های درختی

• نام علمی آن‌ها “Bradypus” است که یک واژه یونانی به معنای “Slow Feet” است که به صورت «حیوانی که آهسته قدم برمی‌دارد» ترجمه می‌شود. این اسم کاملا منطقی است چراکه تنبل‌ها جزو آهسته‌ترین حیوانات روی زمین هستند.
• تنبل‌ها به قدری آهسته هستند که مسافتی معادل ۱.۸ تا ۲.۴ متر را در یک دقیقه طی می‌کنند.
• تنبل‌ها به قدری آهسته‌اند که بر روی بدنشان جلبک رشد می‌کند و به همین دلیل ظاهر بسیاری از آن‌ها سبز رنگ است!
  • تنبل‌ها شناگران ماهری هستند و می‌توانند نفس خود را به خوبی حبس کنند. آن‌ها همیشه برای شنا کردن خود را از بالای شاخه درخت به درون آب می‌اندازند.
  • تنها ۲۵٪ از بدن تنبل‌های درختی را ماهیچه تشکیل داده است. به همین دلیل اگر تنبل‌ها سردشان شود، بدن آن‌ها قادر نیست تا با لرزیدن خود را گرم کند! نکته مثبت اینجاست که محل اصلی زندگی تنبل‌ها هوای گرمسیری دارد و همچنین بدن تنبل‌ها از خز پوشیده شده است.
  • تنبل‌ها تنها هفته ای یک بار عمل دفع را انجام می‌دهند.
  • عقاب، مار و پلنگ، شکارچیان اصلی تنبل‌ها هستند.
  • اگر یک تنبل درختی در حالیکه از شاخه درختی آویزان باشد جان خود را از دست دهد، پس از مرگ هم همچنان بر روی شاخه درخت آویزان خواهد ماند!
    • تنبل سه انگشتی تقریبا می‌تواند سر خود را ۳۶۰ درجه بچرخاند.
    • تنبل‌های درختی اکثر فعالیت‌های خود را شبانه انجام می‌دهند.
    • تنبل‌های درختی ماده، ۱۰ ماه باردار خواهند بود و در هر نوبت زایمان تنها یک فرزند به دنیا می‌آورند.
    • تنبل‌های درختی می‌توانند تا ۴۰ سال عمر کنند.

لذت بردن و تفریح کردن بخش اعظمی از فرهنگ تایلندی را تشکیل می‌دهد و تفریح کردن میان آفتاب سوزان تابستان هم از این قاعده مستثنی نیست. گرم‌ترین ماه سال، آوریل شاهد یک جشنواره‌ است که مردم دوستانه در خیابان‌ها باهم آب‌بازی می‌کنند که این مراسم حدود یک هفته به طول می‌انجامد. در زمان برگزاری جشنواره‌ی اداره‌های دولتی، بانک‌ها و مغازه‌ها تعطیل می‌شوند اما مراکز خرید بزرگ معمولا باز هستند.در این جشنواره گویی تمامی مردم شهر به خیابان‌ها می‌آیند و بسیاری به شهرهای خود می‌روند تا کنار خانواده‌های خود این مراسم را جشن بگیرند. به جای آن‌ها گردشگرانی شهر را پر می‌کنند که به خاطر لذت بردن از یکی از رنگارنگ‌ترین و پرجشنواره‌ترین ماه‌های سال به بانکوک می‌آیند. جشن سونگ کران در تایلند به طور رسمی ۳ روز (۱۳ تا ۱۵ آوریل) تعطیل است اما در حقیقت می‌توان گفت مردم یک هفته کار خود را تعطیل کرده و به جشن و خوش‌گذرانی می‌پردازند. سونگ کران جشنی برای دور هم جمع شدن دوباره‌ی خانواده‌ها، بازدید از معابد و تمیز کردن سالانه ی خانه‌ها است. بسیاری از تایلندی‌ها این تعطیلات را غنیمت شمرده و این زمان را کنار خانواده‌ها و دوستان خود سپری می‌کنند. طبق سنت، تایلندی‌ها در روز اول این تعطیلات مراسم «Rod Nam Dum Hua» را برگزار می‌کنند که در تقویم رسمی آن‌ها به روز سالمندان نام‌گذاری شده است. در طول این مراسم جوان‌ها به کف دست سالمندان آب معطر می‌ریزند که نشانه‌ی فروتنی و درخواست دعای خیر از بزرگترها است.روز دوم سونگ کران، در تقویم رسمی روز ملی خانواده است. خانواده‌ها صبح زود از خواب بیدار می‌شوند و به راهبان صدقه می‌دهند، سپس مردم روز خود را در کنار خانواده به خوش‌گذرانی می‌پردازند. یکی دیگر از مهم‌ترین مراسمات سونگ کران «شستن مجسمه‌ی بودا» است که در آن مردم با آب معطر مجسمه‌های بودا را چه در معبد و چه در خانه‌ها می‌شورند. تایلندی‌های مذهبی در مراسم‌های بودایی شرکت می‌کنند.

علی‌رغم آنچه که شما در این جشنواره ببینید، این مراسم تنها آب پاشیدن بی‌هدف نیست. معنای واقعی این جشن و آب پاشیدن روی یکدیگر، شستن تمام بدبختی‌ها و بدشانسی‌های سال گذشته است؛ آن‌ها با پاشیدن آب تمامی بدی‌های گذشته را شسته و سال جدید را با شروعی نو آغاز می‌کنند. طبق سنت تایلندی‌ها به صورت مودبانه با کاسه‌ی آب روی اعضای خانواده، دوستان نزدیک و همسایه‌های خود آب می‌ریزند. از آنجایی که این مراسم به شکل یک جشنوراه درآمده است، کاسه به سطل یا شلنگ آب درآمده است و نشاط تعطیلات میان مردم شهر و گردشگران به خوبی دیده می‌شود.«merit» یکی از آیین‌های جدایی‌ناپذیر سونگ کران است و بازدید از ۹ معبد هم در آن انجام می‌گیرد. قبل از این که تایلند در سال ۱۹۴۰ سال نوی میلادی را به عنوان جشن سال نوی خود بپذیرد، سونگ کران بر اساس تقویم شمسی محاسبه می‌شد که از یک سال به سال بعد متغیر بود. امروزه سونگ کران هر ساله در بانکوک از ۱۳ تا ۱۵ آوریل جشن گرفته می‌شود. بسته به این که به کجای تایلند سفر کنید، تاریخ و طول این جشنواره متغیر است، پس قبل از سفر به دیگر شهرهای این کشور، از تاریخ و مدت زمان این جشنواره مطلع شوید.احتمالا بزرگترین و بیشترین جمعیت در بانکوک گرد هم می‌آیند. خیابانی به طول ۵ کیلومتر که به «پاتونگ» شناخته می‌شود، در هر دو طرف مملو از جوانان تایلندی است که همگی وسیله‌ای با خود به همراه دارند تا بتوانند با آن روی بقیه آب بپاشند. بهترین بخش قضیه آن است که شما می‌توانید از محیط نسبتا خشک عابرگذرها لذت ببرید و از بالا جشن و آب‌پاشی مردم را تماشا کنید. کلمه‌ی «نسبتا» در جمله‌ی قبل به این معنی است که در این عابرگذرها هم باید یک چیز پلاستیکی برای حمل آب به همراه داشته باشید. از این بالا شما می‌توانید جمعیت رنگارنگ زیادی از جوانان شاد و لبخند به لب تایلندی را ببینید که بین دو ردیفی از فروشندگان تفنگ‌های آبی، غذا و نوشیدنی به آرامی حرکت می‌کنند. ماشین‌های آتش‌نشانی هم با شلنگ‌های آب در خیابان‌ها حضور دارند و مردم از این که در گرمای ۴۰ درجه‌ی سانتی‌گراد می‌توانند زیر آب شلنگ‌های این ماشین‌ها قرار گیرند، بسیار خوشحال هستند.اما اگر می‌خواهید در نبردی هیجانی‌تر شرکت کنید، باید به خیابان «خائو سان» بروید. سراسر این خیابان به صحنه‌ی جنگ آبی تبدیل می‌شود و به محض این که وارد خیابان شوید، همه جای تنتان خیس می‌شود. در هر دو سر این خیابان پست‌های بازرسی پلیس قرار دارد تا بطری‌ها، قوطی‌ها یا پودرهای سفید رنگ را که مردم به صورت هم می‌مالند را از آن‌ها بگیرند. مراقب کف کاشی‌کاری شده‌ی خیابان‌ها باشید که به شدت لیز می شوند و امکان دارد سر خورده و زمین بخورید.اما اگر ترجیح می‌دهید در جشن سونگ کران سنتی‌تری شرکت کنید، به منطقه‌ی «فرا پرادائنگ» بروید که مردم آن محله این جشنواره را به شکل سنتی برگزار می‌کنند. اینجا جشن یک هفته دیرتر از دیگر نقاط بانکوک برپا می‌شود و پر از مفهوم‌های فرهنگی است. شما اینجا نه تنها از آب بازی لذت می‌برید بلکه در فعالیت‌های فرهنگی هم مانند مراسم پرچم، رقص رامان، مسابقات قایق‌رانی و فعالیت‌های دیگر شرکت می‌کنید.جشن‌های مذهبی در «Sanam Luang»، روبه‌روی قصر بزرگ برگزار می‌شود. در اینجا در اولین روز سونگ کران مجسمه ی بودا از موزه‌ی ملی بیرون آورده می‌شود و در خیابان‌ها گردانده می‌شود تا مردم روی آن آب بپاشند. سپس این مجسمه ۳ روز آنجا می‌ماند تا مردمی که این مراسم را از دست داده‌اند، بتوانند به آن احترام بگذرانند. از دیگر مراسم‌های مذهبی ساخت گنبدهایی از شن و ماسه و تزئین آن با گل و پرچم‌های رنگارنگ است. این مراسمات در اطراف معابد مهم در منطقه‌ی «Rattanokosin» دیده می‌شود.

کارهایی که باید در این جشنواره انجام دهید:

• صدقه بدهید.
• از کیسه‌های ضد اب برای محافظت از اشیای باارزش خود، مانند ساعت و … استفاده کنید.
• مراقب وسایل خود باشید.
• برای رفتن به جاهایی که مراسم جشن سونگ کران برگزار می‌شود، از حمل‌ونقل عمومی استفاده کنید.
• به زبان تایلندی به مردم محلی سال نو را تبریک بگویید: «Sawasdee Pee Mai».
• لبخند بزنید و از این جشن نهایت لذت را ببرید.کارهایی که نباید در این جشن انجام دهید:
  • راهبان، نوزادان و افراد مسن را خیس نکنید!
  • آب یخ یا آب کثیف روی مردم نپاشید.
  • برای جلوگیری از تصادف، روی موتورسیکلت‌سوارها آب نپاشید.