منطقه شکار ممنوع درکش و هاور در استان خراسان شمالی واقع است. جایی در ۳۰ کیلومتری جنوب غربی شهر آشخانه و ۷۰ کیلومتری شهر بجنورد. این منطقه با فاصله اندکی از جاده آسیایی از آب و هوایی معتدل، جنگلی و کوهستانی برخوردار است و چشمه سارهای فراوانی را در خود جای داده است. به علاوه، تنها جنگل بلوط شرق کشور در این منطقه قرار گرفته است. کوه های جنوب این منطقه که بخشی از رشته کوه آلاداغ است پوشیده از انواع درختان جنگلی است که مناظر بسیار زیبا و محیطی دلچسب را برای گردشگران و کوهنوردان به وجود آورده است.  بلندترین ارتفاع کوه های این منطقه در حدود ۲۸۰۰ متر از سطح دریا است. وسعت جنگلهای این منطقه در حدود ۲۰۰هزار هکتار برآورد شده است. از جنگلهای این منطقه میتوان به جنگل زو و جنگل هاورگوزگ اشاره کرد. رودخانه های متعددی همچون رودخانه هاور،چشمه کندآب، کانی شخو و کانی گوزگ در این منطقه جریان دارند که در اکثر ماه های سال دارای آب هستند. جنگل های این منطقه یکی از زیستگاه های مرال (گوزن قرمز) است. مرال‌ها (گوزن قرمز) جثه بزرگ و قوی دارند. همه ساله در اواخر اسفند تا اوایل فرودین شاخ‌های این حیوان می‌افتد و شاخ‌های جدیدی ایجاد می‌شود که این شاخ‌ها در ابتدا مخملی شکل و بتدریج تا زمان جفت‌گیری استخوانی می‌شوند. این حیوانات شبگرد بوده و به صورت اجتماعی زندگی می‌کنند.

به ۱۲ کیلومتری شرق «دره شهر» در ایلام که بروید، تنگه بزرگ و شگفت انگیز را می بینید که داستان های تاریخی زیادی را در دل خود دارد. تنگه ای که روزی در نزدیکی شکارگاه بهرام چوبین قرار داشت و بعدها به عنوان مخفی گاه او مورد استفاده قرار گرفت. تنگه بهرام چوبین یکی از مهمترین دره های کم عرض و بسیار مرتفع و استراتژیک در ضلع غربی جاده «دره شهر» به سمت «پلدختر» است که با صخره های بلند و ضخیم در دامنه «کبیرکوه» قرار دارد. این تنگه طبق روایتی مربوط به بهرام چوبین در دوره ساسانی است و علاوه بر زیبایی های طبیعی آثار تاریخی نیز در آن به چشم می خورد. تنگه بهرام به این دلیل تبدیل به شکارگاه بهرام چوبین شده بود که در داخل و پشت آن، محیط های بکری برای حضور حیوانات و پرندگان وجود داشت.اگر گذارتان به این تنگه بیفتد، می توانید آثار باقیمانده از دیوار و دژهای نظامی را ببینید که ژنرال‌های دوره ساسانی ترسیم کرده اند. بهرام چوبین که یکی از همین ژنرال ها بود، در زمان شورش علیه خسروپرویز در این تنگه پناه گرفت و پنهان شد. این تنگه به لحاظ نظامی در زمان خود طوری ساخته شده است که دشمنان به راحتی نتوانند وارد آن شوند. دیوارهای تاریخی که بر روی صخره های این تنگه ساخته شده است از امن بودن این منطقه حکایت دارد و سردار ساسانی با ظرافت خاصی این تنگه را طراحی کرده است. بیشتر دیوارها و قلعه تاریخی از سنگ و گچ ساخته شده اند و آثار پلکان های سنگی بر روی دیوارهای آن به چشم می خورد. چهار آب انبار هم در صخره های سخت تراشیده شده اند که نشان می دهد آب آشامیدنی در تنگه جریان داشته است. تنگه بهرام چوبین اگرچه در فهرست آثار باستانی ایران به ثبت رسیده اما متاسفانه از چشم مسئولان دور مانده تا قدم به قدم به تخریب نزدیکتر شود.

بهرام که بود؟ بهرام چوبین در “ری” به دنیا آمد. او در جوانی به علت بلندی قد و عضلانی بودن اندام به چوبین (مانند چوب) معروف شده بود و می گویند در زمانی که از سوی شاه ایران حاکم شمال غربی کشور شد (از ری تا مرز شمالی گرجستان و داغستان کنونی شامل ارمنستان، آذربایگان و کردستان) هنگام بازدید از محل فوران نفت خام در ناحیه بادکوب (باکو) در ساحل جنوبی غربی دریای مازندران و آگاهی از قدرت اشتغال این ماده، تصمیم گرفت که از آن نوعی سلاح تعرضی ساخته شود و این کار به مهندسان ارتش واگذار شد. ظرف مدتی کوتاه تر از یک سال، پیکانی ساخته شد که بی شباهت به راکت های امروز نبود! این پیکان حامل گوی دوکی شکل آغشته به نفت خام بود که از روی تخته ای که بر پشت قاطر قرار داشت، پرتاب می شد. از این سلاح در جنگ با چینیان (خاقان) در بلخ استفاده شد. او در تمام دوران فرماندهی و حکومت خود شجاعانه در جنگ ها جنگید اما وقتی پسر خسروپرویز علیه حکومت پدرش شورش کرد و خسرو پرویز به قسطنطنیه فراری شد، بهرام ترجیح داد از جنگ داخلی فرار کند و مدتی در این تنگه مخفی شد و بعد به خراسان گریخت و تا زمان مرگ آنجا زندگی کرد.