حمام گله داری تنها حمام باقی مانده قدیمی شهر بندرعباس است که تاریخ احداث آن به اواخر قرن سیزدهم هجری قمری می رسد. حمامی که این روزها کاربری تازه ای پیدا کرده و از سال ۱۳۷۹ تا به حال به عنوان موزه مردم شناسی استان هرمزگان مورد استفاده قرار می گیرد.پیشینیه تاریخی حمام گله داری را که جستجو کنید، به دوره قاجاریه می رسید. یعنی زمانی که در حاشیه خلیج فارس و در بلوار ساحلی شهر اولین سنگ های بنای این مسجد بر روی بستری رُسی خاک بر زمین گذاشته شد. این حمام وقفی متعلق به مسجد گله داری و واقف آن تجارتخانه حاج شیخ احمد گله داری بود که آن را به عنوان یک حمام عمومی، وقف بهداشت شهر کرده بودند. اگر بنای این حمام را از نزدیک ببینید، ردپای سنگ های دریایی، سنگ های اسفنجی، گچ دست کوب و ساروج محلی را در آن پیدا خواهید کرد که به خاطر رطوبت بالای منطقه، در بنا به کار رفته اند. مصالحی که دلیل انتخابشان قدرت جذب بالای رطوبت بوده است و این روزها، همین سنگ های با دوام هم در مقابل رطوبت بالای منطقه تسلیم شده اند و رفته رفته تخریب می شوند.

بخش های حمام : حمام گله داری مثل تمام حمام های دیگر نواحی کویر مرکزی، فضاهای بینه، سر بینه، گرمخانه و خزینه دارد و البته پنج گنبد بزرگ و کوچک که ظاهر متفاوتی به آن می دهند. در ورودی حمام گله داری راهروی هشتی کوچک قرار دارد تا دما و رطوبت فضای داخلی را تنظیم کند. اگر در داخل این بنا شروع به گشت و گذار کنید، می توانید فضای بینه را ببینید که به شکل هشت گوش ساخته شده و در اطراف آن چهار صفه یا سکوی نشیمن و رختکن قرار گرفته است. این فضا که فضای ورودی و در ارتباط مستقیم با فضای خارج بوده است، باید هوایی سرد و خشک داشته باشد و به همین دلیل دریچه های ساخته شده در آن در گوشه های بینه به چشم می خورد. میاندر بخش ارتباطی بین بینه و گرمخانه است که فضای درون آن سرد و مرطوب است و سربینه هم فضای شست شو بوده که در دو طرفش دو صفه یا سکوی نشیمن قرار گرفته است. سربینه به خزینه متصل می شده که فضایی گرم وخشک دارد. خزینه اما محل گرم شدن آب مورد استفاده حمام است و آب گرم از این طریق تامین می شود. در خزینه کانال هایی از سنگ و ساروج برای انتقال آبگرم به کلیه فضاها در نظر گرفته شده است.

چاه گاوی : سیستم گرمادهی و آب رسانی حمام گله داری شامل انبار سوخت، آتشدان، دیگ، دودکش ها و گودال جمع آوری خاکستر می شود. این فضا در عمق زمین قرار گرفته تا بتواند گرما را به شکل بهتری در خود نگه دارد. آب مصرفی حمام از چاهی به عمق ده متر که هنوز پابرجاست، تامین می شد و البته در دوره ای هم که باید از آب برکه برای حمام استفاده می کردند، با استفاده از نیروی کمکی گاو که در مسیر گاورو دائم در حرکت بوده، آب را از چاه به انبار ذخیره آب می ریختند. در وسط سقف حمام روزنه هایی به عنوان نورگیر می بینید که در هر کدام از فضاها وجود دارد . این نورگیرها نه تنها نور حمام را تامین می کردند، بلکه با باز و بسته شدنشان در فصل های مختلف سال، به عنوان تهویه حمام هم مورد استفاده قرار می گرفتند.

اردیبهشت که از راه برسد، طالقان یکپارچه سبزپوش است؛ منطقه ای زیبا و منحصر به فرد که یکی از مکان های دیدنی برای گشت و گذار در بهار است. طالقان با جاذبه های طبیعی مختلفش، با دریاچه و کوه های پیرامونش، با روستاهای زیبا و تاریخی اطرافش، بهترین جا برای رکاب زدن در کنار طبیعت بهاری است. منطقه کوهستانی طالقان در ۹۰ کیلومتری از شهر کرج قرار گرفته و به تهران هم نزدیک است، به همین دلیل در بهار خیلی ها برای دوچرخه سواری به آنجا می روند. گذر از کوچه باغ ها و دشت های زیبای این منطقه با دوچرخه، همراه با آواز پرندگان و هوای خوش بهاری، حس فوق العاده زیبایی برای شما به همراه خواهد داشت. منطقه ای که با همه این سرسبزی ها، فاصله کمی با بزرگراه کرج – قزوین دارد. در این مطلب، پیشنهاد دوچرخه سواری در این منطقه را برایتان در نظر گرفته ایم. می توانید در یکی از تعطیلات آخر هفته راهی آنجا شده تا از آب و هوای خوش فصل بهار در این منطقه نهایت لذت را ببرید.اولین جاذبه ای که در ورود به منطقه طالقان در بالای گردنه می بینید. قله زیبای شاه البرز و کوه های اطرافش است و به تدریج که سرازیر می شوید، دریاچه سد طالقان پیش چشم تان می آید. جاده به تدریج از کنار این دریاچه زیبا می گذرد تا به شهر «شهرک» می رسید. رودخانه ای خروشان که در فصل بهار از وسط شهرک می گذرد با پارک ساحلی مشرف به آن و دشت ها و کوه های پوشیده از چمن هم واقعا تماشایی است.

چطور برسیم؟ جاده دسترسی به طالقان تقریبا ۵۰ کیلومتر بعد از کرج به سمت قزوین با تابلو مشخص شده و بعد از گذشتن از «زیاران» و یک گردنه، وارد منطقه طالقان می شود. البته یک راه خاکی شرق طالقان را به جاده چالوس و راه دیگر غرب طالقان را به منطقه الموت وصل می کند که به دلیل برف گیر بودن گردنه فقط در تابستان قابل استفاده است. بهتر است با خودروی شخصی تا مرکز بخش یعنی «شهرک» بروید و آن را پارک کنید یا در کرج سوار مینی بوس ها یا سواری های طالقان شوید.

چطور بگردیم؟ اردیبهشت دیرهنگام طالقان، ورزشکاران را به سوی این منطقه تماشایی می کشاند. اگر دوچرخه سوارید، فرصت رکابزنی در این منطقه سبز کوهستانی را از دست ندهید. مسیر دوچرخه سواری از «شهرک» شروع شده و به همین شهر هم خاتمه می یابد. ارتفاع شهرک در کنار رودخانه ۱۸۰۰ متر از سطح دریای آزاد است.* از شهرک تا بزج؛ رفت و برگشت ۱۵ کیلومتر، ۲ ساعت: ابتدا به سمت شمال شرق شهر «شهرک» رکاب می زنید. در انتهای شهر با دیدن تابلوی روستاهای «جزینان» و «خسبان» از مسیر اصلی وارد فرعی می شوید. به تدریج دشت زیبایی از پشت خانه ها نمایان می شود. جاده با شیب ملایمی پیش می رود تا در اولین دو راهی با توجه به تابلو خسبان، باید به سمت راست می پیچید و بعد از گذشتن از پل رودخانه و یک سربالایی کوچک به روستای خسبان می رسید. در همان ابتدای روستا و در امتداد رودخانه کوچکی که در ورودی روستا قرار دارد، جاده خاکی به سمت شمال در کنار مسیر آب امتداد پیدا می کند. مسیر را که ادامه دهید، به آبشار «بزج» می رسید که روستای باصفای «بزج» هم درست بالای صخره ای که آبشار سرازیر می شود، قرار دارد. بعد از کمی استراحت و آب بازی، همان مسیری که رکاب زده بودید به سمت اولین میدان شهرک برگردید.

*از شهرک تا میراش؛ رفت و برگشت ۳۰ کیلومتر، ۴ ساعت: در میدان اصلی شهرک باید به سمت مراکز اداری شهر در جاده «حسن جون» و «هرنج» رکاب بزنید. جاده با شیب ملایمی درگذر از کوچه باغ های زیبا به روستای حسن جون در کنار رود پر آب حسن جون می رسد. در انتهای روستا، در کنار قبرستان «سیدآباد»، جاده خاکی در کوهی با خاکی قرمز رنگ ارتفاع می گیرد و دوچرخه سواری نفسگیری تا «امامزاده قاضی» خواهید داشت.امامزاده در ارتفاع ۲ هزار و ۱۵۰ متری از سطح دریاست و یک چشمه گوارا، حیاط و بالکن هایی با چشم انداز زیبا به طالقان و کوه های اطراف دارد. بعد از کمی استراحت جاده پاکوبی در غرب امامزاده را که با کمی شیب به بالای تپه می رسد طی کرده تا به دریاچه «میراش» و روستاهای «آرتون» و «دنیلید» برسید با احتیاط در مسیر پاکوب سرازیر شده و به سمت برکه میراش رکاب بزنید. از آنجا به سمت روستای آرتون یا دنبلید رکاب زده وارد جاده آسفالت شده این جاده شما را به کنار دریاچه سد طالقان می رساند. وقتی به روستای «اردکان» و جاده ساحلی رسیدید به سمت چپ یا همان شرق رکاب بزنید تا بعد از گذشتن از پل رودخانه شاهرود و از «شهرک» شوید.

میمون قلعه در جنوب شهر قزوین قرار دارد. قلعه ای که در دو طبقه با دهلیزهای عمود بر هم و اتاق‌های جانبی ساخته شده است که گنبد میانیش فرو ریخته و بقایایی از ۸ برج آن باقی است . تعجب نکنید! در این قلعه هیچ اثری از میمون نیست. درباره اسم این قلعه می‌گویند که در دوره بنی عباس، هارون‌الرشید – که بعد از برادرش به خلافت رسید – در راه سفر به خراسان وارد قزوین شد و دستور داد مسجدی در آن شهر بسازند و دیواری هم به دور شهر بکشند. میمون قلعه بنایی است مربع شکل به ابعاد تقریبی ۷۰ در ۷۰ متر که از خشت‌های ۳۰ در ۳۰  سانتیمتر با ملاط شفته ساخته شده است. طبقه زیرین میمون قلعه از خاورتپه با سه تونل به باختر تپه منتهی می‌شود و یک تونل شمالی – جنوبی این تونل‌ها را به هم متصل می‌سازد. برخی از سفالینه‌های به دست آمده در قلعه نشان از کاربرد آن تا دوره آل بویه دارد. این قلعه را از بقایای مدینه موسی كه به امر موسی الهادی خلیفه عباسی در سال ۱۶۸ هجری قمری بنا شد و برخی دیگر آن را منسوب به میمون بن عون كاتب می دانند . بعد از آن، مبارک ترک – که یکی از غلامان آزاد شده توسط مامون یا معتصم بود – در آنجا قلعه‌ای ساخت و این قلعه به مبارک قلعه مشهور شد و چون مبارک و میمون مترادف هستند، در طول زمان به میمون قلعه تغییر پیدا کرده . بررسی‌های باستان‌شناسی نشان می‌دهد که از طبقه پایینی – که زیر زمین است – به عنوان زندان استفاده می‌شده است. تصور زندانی‌شدن در چنین مکانی هر انسان را به وحشت می‌اندازد! این اثر در تاریخ ۱۲ آذر ۱۳۷۵ با شمارهٔ ثبت ۱۷۷۸ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.