اگر دوست دارید، صدای خروش آبشاری پرآب در کوهسار را بشنوید و به تماشای ریزش آب از کوه و لاله‌های سرخ واژگون و شکوفه‌های رنگارنگ و بستر سبز کنار جوی‌ها بایستید، به سمیرم در استان اصفهان بروید و از آنجا پس از پشت سر گذاشتن مسیری ۵ کیلومتری به کنار آبشار سمیرم می‌رسید که از زیباترین و بزرگ‌ترین آبشارهای ایران است. چشم‌اندازهای طبیعت رنگارنگ آنجا در بهار و اوایل تابستان رویایی‌اند اما در زمستان هم می‌شود به کنار آبشار رفت و در خلوت سکوت، غرش آبشار را با تمام وجود شنید. حیف است اهل گردشگری در طبیعت باشیم و آبشار سمیرم را نبینیم. آبشار پرشکوه سمیرم، آبنمای طبیعی چشم‌نوازی است که در ۵ کیلومتری شرق سمیرم واقع در ۱۶۰ کیلومتری جنوب اصفهان قرار گرفته است. با عبور از سمیرم به سمت شرق به آبشار زیبای سمیرم می‌رسیم. این آبشار گاهی، البته بندرت، ارتفاعی بیش از ۷۰ متر پیدا می‌کند. آب آبشار از چشمه‌ساران ارتفاعات بالادست آن سرچشمه می‌گیرد و از بالای تخته سنگ صخره‌ای صاف و عظیم به بیرون می‌جهد. پای آبشار فضای سبز وسیعی احداث شده که هماهنگی چشمگیری با کوه و آبشار و گیاهان و گل‌های طبیعی کوه دارد.

آب و هوای اینجا در بهار و تابستان مطبوع و روح‌نواز است و گردشگران زیادی را جذب خود می‌کند اما در زمستان هم بویژه اگر هوا خیلی سرد نباشد و برف زیادی زمین را نپوشانده باشد، مشتاقان طبیعت به تماشای آبشار می‌شتابند. اواخر بهار و سراسر تابستان شاید جایی برای نشستن روی نیمکت‌های فضای سبز آبشار پیدا نکنید و صدای آبشار در سروصدای مردم، صلابت زمستانی‌اش را نداشته باشد؛ اما در زمستان شمایید و طبیعت شگفت‌انگیز پیش‌رویتان و شاید هم چند نفری مثل خودتان آنجا باشند. می‌گویند آبشار سمیرم، عروس زیبای سلسله کوه‌های زاگرس است. زاگرس زیبایی‌های خیره‌کننده‌ای دارد. شاید یکی از جالب‌ترین آنها همین آبشار باشد. این آبشار که آبش در دره نادر جریان می‌یابد، در گذشته ۷۵ متر ارتفاع داشته؛ اما بر اثر فرسایش در سال‌های متمادی به ۳۵ متر کاهش یافته و تنها در سال‌های پرآبی دوباره ارتفاع می‌گیرد.سالیان طولانی که شاید هزاران سال باشد، سبب شده تا نرمی آب، خراش و شکافی بر سینه کوه ایجاد کند و آب از این شکاف بیرون می‌جهد. همسایگی آبشار و کوه با درختان و همنوایی آنها با پرندگان، درختان و جانوران در محل، چشم‌اندازی رویایی پدید آورده که تنها باید به آنجا رفت و این همه زیبایی را به چشم بصیرت و حیرت دید و این کلام را بر زبان آورد: خدایا تو را شکر که سرزمینی زیبا به ما عطا فرمودی. شکرگزار نعمت‌های بی‌پایانت هستیم.

مسجد پیغمبر (ص) که در قسمت شرقى مدینه بنا شده پس از مسجد الحرام، مشهورترین مسجد در تاریخ اسلام است.هنگامى که رسول خدا (ص) به مدینه رسید در خانه ابوایوب انصارى منزل گزید؛ جایى که شتر وى آنجا خوابید. زمین مسجد النبى از آنِ دو یتیم بود و در آنجا خرما خشک مى‏کردند. رسول خدا (ص) آن را به مبلغ ده دینار از ولىّ دو طفل خریدند و مسجد را در آن ساختند.مساحت زمین در آن روز حدود ۲۰۷۱ متر مربع بوده است. صحن مسجد را با ریگ سیاه فرش کردند و دیوارها را با خشت و گل بالا بردند. در ساختن بناى این مسجد شخص پیامبر (ص) شرکت داشتند. سقف قسمتى از مسجد را با شاخ و برگ درخت خرما پوشانیدند و از تنه درخت خرما براى ستون‏هاى آن استفاده کردند.سه در از جانب شرق، غرب و جنوب براى آن قرار دادند. قبله نخستین مسلمانان مسجد الاقصى بود که بعداً به سمت خانه کعبه تغییر یافت. مساحت مسجد النبى در سال‏هاى اخیر به حدود یک صد هزار متر رسیده است.
صُفّه‏
در داخل مسجد النبى صفه یا ایوانچه مانندى آماده ساخته بودند که مهاجران بى‏سر پناه در آن جا به سر مى‏ بردند. اینان همان دسته از مسلمانان‏اند که به «اصحاب صُفه» معروف گشتند. پیش از آن که قبله از بیت المقدس به طرف کعبه تغییر کند محراب رسول خدا (ص) در ناحیه شمال مسجد بود. پس از تغییر قبله به دستور پیامبر، آن قسمت را مسقف کردند و آن مکانى براى استراحت و سکونت مسلمانان مهاجر و بى پناه گردید که در توسعه مسجد در سال هفتم هجرى داخل مسجد قرار گرفت.
آنچه امروزه به صفه معروف است، روزگارى «دکة الاغوات» و جایگاه خواجه‏‌هاى حرم بوده که وظیفه‏ حراست و خدمتگزارى حرم را به عهده داشته‏اند. خانه‌‏هاى زنان پیغمبر(ص) که به صورت حجره ‏هایى بود، در سه طرف شمال، جنوب و شرق مسجد قرار داده شد و چون آن حضرت به جوار پروردگار شتافت، ایشان را در حجره عایشه که در کنار مسجد بود به خاک سپردند.
روضه نبوى در ناحیه جنوب شرقى (رو به سوى قبله) مسجد، یعنى مسافت میان قبر پیغمبر (ص) و منبر آن حضرت است که طول آن ۲۲ متر و عرض آن ۱۵ متر مى‏باشد.
در محدوده روضه، مرقد مطهر، منبر و محراب واقع است. پیامبر (ص) فرمود: «میان منبر و خانه من باغى است از باغ‏هاى بهشت.»منبر در سمت غربى محراب مسجد، منبرى است از سنگ مرمر در کمال زیبایى که سلطان مراد سوم آن را در محرم‏ سال ۹۹۸ هجرى به مسجد هدیه کرد و آن را به جاى منبر قایتباى قرار دادند که در جایگاه منبر پیامبر (ص) گذاشته شده است. محراب جایگاه نماز پیامبر (ص) مى‏باشد. در زمان آن حضرت ‏چیزى ‏به‏نام‏ محراب‏ وجودنداشت، درجریان توسعه مسجد در زمان ولید بن عبدالملک اموى، در محل نماز پیامبر (ص) محرابى ساخته شد.این محراب در طول زمان دگرگونى‏ ها را تحمل کرده و بناى فعلى آن از دوره سلطان اشرف قایتباى از سلاطین مملوکى مصر، باقى مانده است.ستون‏هاى مسجد نبوى‏ در مسجد نبوى ستون‏هایى است که هر یک نامى خاص دارد.

هشت ستون از زمان پیامبر (ص) هنوز در مسجد باقى است که با رنگ سفید مشخص شده‏اند که عبارتند از:
ستون مُخَلَّقه : این ستون بر جایى نهاده شده که تنه درخت خرمایى که پیامبر (ص) به هنگام ایراد خطبه بر آن تکیه مى‏کرد، در آنجا بوده است و پس از آن که براى آن حضرت منبرى ساختند از آن ستون ناله‏اى برخاست و به‏ همین دلیل به آن ستون «حنّانه» مى‏گفتند.
ستون توبه: آن را ستون ابولبابه نیز مى‏ نامند پس از شکست بنوقریظه ابولبابه به خاطر گناهى که مرتکب شد، مورد بى توجهى پیامبر (ص) و یاران آن حضرت قرار گرفت و سرانجام خود را به ستون مسجد بست تا آن که آیه‏اى در پذیرفته شدن توبه او به رسول خدا (ص) نازل گردید.
ستون مَحرَس: در کنار این ستون، على (ع) مى‏ایستاد و از رسول خدا(ص) محافظت مى‏کرد. این ستون را به نام استوانه على (ع) نیز مى‏شناسند. زیرا جایگاه نماز آن حضرت بوده است.
ستون وُفُود: در کنار این ستون رسول اللَّه (ص) با سران قبایل و هیأت‏هاى نمایندگى و سیاسى دیدار کرده و آنان را به حضور مى‏پذیرفتند.
ستون سریر: رسول خدا (ص) در کنار این ستون تختى از شاخه‏هاى خرما مى‏گذاشت و شب بر روى آن استراحت مى‏کرد.
مقام‏ جبرئیل امین: جبرئیل در این مکان خدمت رسول اللَّه(ص)  مشرف مى‏شده است.
زمانى که مسجد النبى ساخته شد، سه در براى ورود و خروج مردم ساختند، برخى از اصحاب نیز در حاشیه مسجد خانه ساخته و درى به درون مسجد باز کردند.در سال سوم هجرت، قبل از غزوه احد، به دستور پیامبر (ص) همه درهاى خانه‏ها به جز در خانه على (ع) به مسجد بسته شد.
تعداد درهاى مسجد در امتداد زمان تغییراتى یافته است مشهورترین آنها عبارتند از:
-باب الرحمه -باب جبرئیل -باب السلام-باب النساء
مسجد النبى هم اکنون ۷ در دارد. مناره‏هاى مسجد در توسعه زمان ولید بن عبدالملک بر چهار گوشه مسجد النبى چهار مناره ساخته شد، پس از آن مناره دیگرى نیز ساخته شد که مناره اصلى مسجد عبارت بود از: مناره‏هاى سلیمانیه، مجیدیه که در دو سوى ضلع شمالى قرار داشت و مناره‏هاى قایتباى و باب السلام که در دو سوى ضلع جنوب شرقى و ضلع غربى مسجد واقع بود.در افزوده‏هاى جدید مسجد، ۶ مناره دیگر ساخته شده و بدین ترتیب مجموع آنها به ۱۰ عدد مى‏رسد.

در ۲۵ کیلومتری شمال غرب گچساران و در نزدیکی پاسگاه عبداللهی، منطقه زیبای آبشار کیوان لیشتر واقع شده است که یکی از عجیب ترین آبشارهای صخره ای دنیا را دارد. آبشاری پله کانی که منظره آن شبیه به نقاشی های تاریخی است. آبشار کیوان لیشتر طبیعتی، بکر و دست نخورده دارد که در محل برخورد دو رودخانه یا دره که در اصطلاح محلی به آنها دره تنگ درک و دره سور(شور) گفته می‌شود به وجود آمده است. آب در یک مسیر پلکانی با ایجاد هفت آبشار کوچک، جاری است و طبیعت سبز اطرافش، منظره چشم نوازی را به وجود آورده است.در یک سمت آبشارهای با ارتفاع زیاد و پوشش گیاهی مناسب و البته برکه‌ها یا به اصطلاح محلی برم‌های بزرگ دارد و از سمت دیگر و بر روی شاخه دیگر آبشارهای پله پله همراه با استخرهای طبیعی که برای شنا مناسب است را دارد.با این حال این آبشار به دلیل وجود صخره های سخت و عمق زیاد در برخی قسمت ها مکان خطرناکی برای شنا به حساب می آید که قربانیان زیادی گرفته است. بنابراین اگر مسلط به شنا نیستید به هیچ عنوان در کیوان لیشتر تن به آب نزنید.

آبشار کیوان بین استان خوزستان و کهگیلویه و بویر احمد قرار دارد. در واقع در ۲۵کیلومتری گچساران است و در شرق شهر بهبهان و به فاصله حدود ۳۵ کیلومتری ازاین شهر و در جنوب دشت لیشتر واقع شده است. دسترسی به این محل از طریق روستای هفت چشمه ممکن می باشد که البته بخشی از مسیر پس از روستا خاکی است.کهگیلویه و بویر احمد به جز این آبشار، آبشارهای دیدنی دیگری هم دارد. آبشارهای معروف استان عبارت اند از: آبشار یاسوج، آب نهر کاکان، آبشار شهنیز، آبشار تنگ تامرادی و آبشار بهرام بیگی در شهرستان بویراحمد، آبشار کمر دوغ و آبشار خیمه و کوه دیوک در کهگیلویه و آبشار مفید، آبشار منج و آبشار کوه گل، آبشار آب سپا (چاگل) در شهرستان دنا، آبشار طسوج در چرام، آبشار شادگان در شهرستان باشت، آبشار رودبال، آبشار هرجون. در یک سمت آبشارهای با ارتفاع زیاد و پوشش گیاهی مناسب و البته برکه‌ها یا به اصطلاح محلی برم‌های بزرگ دارد و از سمت دیگر و بر روی شاخه دیگر آبشارهای پله پله همراه با استخرهای طبیعی که برای شنا مناسب است را دارد . بیش از سه چهارم مسیر دسترسی به این آبشار با اتومبیل و بقیه، با پیاده روی امکان پذیر است. آب کوه‌های دیل، آب گرمو و چهاربیشه در نزدیکی پاسگاه عبدالهی به هم پیوسته و تشکیل نهری فصلی را می‌دهند که از اواسط پاییز تا اواخر بهار جریان دارد.