این غار در سال ۱۹۵۸ میلادی توسط پروفسور کالتون استا نلی کوون آمریکایی مورد بررسی قرار گرفت . بقایای اسکلت انسانها پیش از تاریخ و آثار سفالی که بدست آمد وی به این نتیجه رسید که این غاراز نقاط مهم دوران پارینه سنگی است ودر ۳۰۰۰۰ سال قبل انسانهای نئاندرتال در آن سکونت داشته اند . آثار بدست آمده زندگی انسانها را تا عصر اسلامی تایید می کند بدین جهت جایگاه منحصر به فردی در خراسان است که احتمالا بر اثر زلزله ای داخل غار ریزش نموده و باعث کشته و مجروح شدن ساکنین آن شده حفاری این غار بسیار دقیق بوده است . با توجه به ابزار بدست آمده مشخص گردید ساکنین این پناهگاه به شکار اشتغال داشته اند . این غار دارای دهانه ای در حدود ۲ متر وفضای داخلی به طول ۵/۱ متر و عرض ۳ متر می باشد . دیوارهای آن سنگ توروس تشکیل شده اند که زیبایی ویژه ای به محیط داخلی آن داده است . این اثر تاریخی بسیار با ارزش به شماره ۹۵۹۲ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است .
فضای درون غار از شروع دهانه شیب دار است برخی نقاط شیب آن تا ۷۰% می رسد به گونه ای که پیشروی بدون طناب خطرناک است . دهانه غار به طوخر پشته ای کشیده شده و سقف غار تا ۴۰متر دارای مقرنسهای زیبایی است به طوریکه در نگاه اول احساس می شود حاصل دخالت بشر بوده و حال آن که طبیعی است و انسان دخالتی نداشته است آثار بقایای سکونت تا عمق ۱۲۵ متری غار پراکنده است حوض جالبی که در ابتدای غار مشاهده می شوداز آثار معماری انسانهای غار نشین است که با سنگ و ملات و ساروج ساخته شده تا آب باران و برف و زهاب غار را جمع آوری نماید سفالهای کشف شده از درون غار زندگی در آن را تا دوره ساسانی متحمل می نماید. این غار در زمان اسماعیلیان یکی از پایگاههای مهم آنان بود سنگ نگاره پیکرک بدست آمده در غار زنی است دارای شخصیت تاریخی که با دو خط فرو رفته و کشیدگی چشمهای الهه کاملا مشهود است به دلیل اهمیت بسیارزیاد تاریخی این غار باید تحت حفاظت و سرکشی مداوم قرار گیرد. برای جلوگیری از ویرایشگری های فرهنگی آن و حفظ زیبایی طبیعی و حفاظت از سنگ نگاره باید عنوان یکی از غارهای باستانی حراست و محافظت گردد و در صورت امکان نور پردازی شود .