کمی آن‌‌طرف‌تر از شهر بلداجی (گز بلداجی را که خاطرتان هست؟ محصول همین شهر زیبای چهارمحال و ‌بختیاری است!) چمن زار نسبتا وسیعی قرار دارد که شاید نمونه اش را در هیچ جای دیگر ایران ندیده باشید. چمن زاری که نزدیک به تالاب چغاخورقرار گرفته و محل سکونت و تردد ایلات بختیاری است. مساحت این مرغزار را حدود ۷۰۰ هکتار برآورد می کنند اما در ماه‌های اردیبهشت تا مهر که سطح آب تالاب رو به کاهش می‌گذارد، وسعت مرغزار از این هم بیشتر می شود. اگر به این تالاب سفر کنید، می توانید با یک تیر چند نشان بزنید و طبیعت بکر و آب و هوای لطیف و فرهنگ و آداب و رسوم مردم بختیاری را در کنار هم تجربه کنید. رنگ در زندگی محلی های این منطقه حرف اول را می زند انگار که هر جا پا بگذارید، رنگ ها شاد و سرزنده را می بینید. بر پیراهن زنان و دختران بختیاری، بر گلیم های دست بافت عشایر و بر زیورآلات چهارپایان دشت. در مرغزار چغاخور، توشمال‌ها (نوازندگان محلی) اگر سرحال باشند و سازشان را همراه داشته باشند، می توانند برایتان نغمه‌های حماسی بختیاری را بنوازند و شما با خوش شانسی تمام می توانید این موسیقی های سنتی را به صورت زنده بشنوید. سواران بختیاری هم هر از گاهی از مقابلتان می گذرند و بین سیاه چادرها جا به جا می شوند. سیاه‌چادر محل اسکان افراد ایل در قشلاق و ییلاق است؛ دست بافته‌ای از پشم بز که با به هم دوختن آنها فضایی مناسب برای زندگی به وجود می‌آید. این سیاه چادرها را در محل زندگی ایلات بختیاری می توانید ببینید. شاید در هیچ سفری به اندازه این سفر، چشمانتان با رنگ ها درگیر نشوند. رنگ در زندگی محلی های این منطقه حرف اول را می زند انگار که هر جا پا بگذارید، رنگ ها شاد و سرزنده را می بینید. بر پیراهن زنان و دختران بختیاری، بر گلیم های دست بافت عشایر و بر زیورآلات چهارپایان دشت. اگر این تالاب چغاخور سفر کنید، می توانید با یک تیر چند نشان بزنید و طبیعت بکر و آب و هوای لطیف و فرهنگ و آداب و رسوم مردم بختیاری را در کنار هم تجربه کنید.

تالاب وسیع : تالاب بین‌المللی چغاخور هم با مساحت ۲۳۰۰ هکتاری اش فرصت خوبی به شما می دهد تا یکی از مهم ترین تالاب های دنیا را تجربه کنید و از تماشای طبیعت زیبا و حیات وحش آن لذت ببرید. در نزدیکی این تالاب ۸۵ گونه گیاه و آبزی وجود دارد و پرنده های مهاجر زیادی مثل حواصیل، لک لک سفید، خروس کولی، کشیم، باکلان، مرغابی سانان، فلامینگو، یلوه، اکراس، قو، سلیم و کاکائیها ساکنان فصلی این تالاب هستند. اما مهم تر از همه، ماهی های کمیاب و ارزشمندی هستند که در تالاب چغاخور زندگی می کنند مثل گونه ای از گامبوزیا (کپور دندان) که از نظر ژنتیکی ویژگی های منحصر به فردی دارد. در حاشیه این تالاب، می توانید تالاب های دیگری را ببینید که بردارزاده های چغاخور به شمار می روند! مثل تالاب گندمان و سولگان که با ارزش های بی نظیر طبیعی و گردشگری شان واقعا دیدنی به نظر می رسند. این تالاب در دامنه ارتفاعات برآفتاب و کلار و در مسیر جاده شهرکرد-خوزستان قرار گرفته و برای دیدن آن کافی است از شهرکرد ۶۵ کیلومتر فاصله بگیرید تا تنها چند قدم با طبیعت بکر و زیبای این تالاب فاصله داشته باشید. اما اگر بخواهید راه های دسترسی به این تالاب را دقیق تر بدانید، باید بگوییم که دسترسى به تالاب چغاخور از طریق جاده آسفالته بروجن- ناغان و شهرکرد- ناغان و راه آسفالته سرد روستاهاى حاشیه در ضلع غربى در جنوب شرقى تالاب امکان پذیر است.

استان چهارمحال و بختیاری، شهرکرد، ۵کیلومتر مانده به شمال شهر سامان، پل تاریخی زمان خان! این سرراست ترین آدرسی است که شما را به تاریخی ترین بنای زاینده رود می رساند. پلی که در دوران ساسانیان، به دستور یکی از سران ایل قشقایی آن دوره به نام زمان‌خان ساخته شد تا کوچ ایل را از روی رودخانه زاینده‌رود ساده تر کند. با این حال، امیر حسین نیکزاد در کتاب شناخت سرزمین چهار محال  زمان ساخت این پل را به دوران صفویه نسبت می دهد و می نویسد: «ظاهرا قبل از ساخت پل زمانخان آب رودخانه زاینده رود منحرف و با حجاری و کوه تراشی صخره ها پل زمانخان بر روی دوز بانه صخره ای ساخته شد.»پل تاریخی زمان خان، ۳۰متر طول دارد و ۱۳ متر ارتفاع. با دو دهانه ۸متری جناغی که اطراف سه پایه سنگی قرار گرفته اند. بنای پل زمان خان با سنگ آجر و ملاط گچ و ساروج ساخته شده است. پیش از احداث این پل، پل های دیگری هم در این منطقه ساخته شده بود اما همه آنها به دلیل نبود پایه های محکم و جانمایی دقیق بر اثر طغیان رودخانه تخریب شده بودند. اما پل زمان خان از آنجایی که در نقطه ای مرتفع و روی صخره ای محکم ساخته شده است، از طغیان های فصلی بهار در امان ماند تا قرن ها بعد، به عنوان یکی از میراث تاریخی شهرکرد شناخته شود. در حقیقت تصمیم هوشمندانه زمان خان برای به کار گیری صخره به عنوان پایه و موج شکن و قرار دادن دهانه های پل بر روی آن، باعت شد مقاومت پل چند برابر بیشتر شود. روی پل زمانخان جان پناهی به ارتفاع یک متر دیده می شود و این در حالی است که به موازات طول پل هم مسیر سرراستی برای عبور سالم رهگذران و چهار پایان در نظر گرفته شده است.

تعمیرات بنا : در سال ۱۲۰۲ کارگزاران حکومت صفوی برای اولین بار پل زمان خان را ترمیم و بازسازی کردند و در سال ۱۳۲۱ شمسی حاج عبدالحسین قزوینی مالک قریه جمعالی یک بار دیگر این پل را تعمیر و مرمت کرد.

امکانات توریستی : اگر گذارتان به شهرکرد و حوالی این پل افتاد، می توانید در دهکده سیاحتی زاگرس اقامت کنید. این دهکده واحدهای اقامتی زیبایی دارد که مشرف به زاینده رود و پل زمانخان هستند و در حقیقت در مجاورت این پل بنا شده اند. اطراف این پل پر از باغ های سرسبز با درختان میوه است که مناظر شگفت انگیزی را به وجود آورده اند.علاوه بر این، هتل گل های سامان هم در آن نزدیکی قرار دارد و می توانید برای اقامتتان روی این هتل هم فکر کنید. پارکینگ، سکوی نشیمن، آب آشامیدنی، تجهیزات جهت بازی کودکان، فضای سبز و هر چیزی که نیاز داشته باشید، در این منطقه برایتان فراهم است. به علاوه این که فاصله شما در این اقامتگاه ها تا پمپ بنزین سامان ۲ کیلومتر خواهد بود و احتمالا مشکل بزرگی بابت بنزین زدن نخواهید داشت.

بومی های کهگیلویه و بویر احمد سال هاست که از شهری سنگی صحبت می کنند که روزگاری میراث ارزشمند عیلامیان بود و حالا قدم به قدم به نابودی نزدیک می شود. شهر سنگی دلی یاسیر که در ۳۰ کیلومتری شمال شهر دهدشت قرار دارد و از زمان عیلامیان تا قاجارها محل سکونت بود اما حالا آثار و بقایای آن بدون ثبت شدن در فهرست آثار ملی از بین می روند. از بومی های دهدشت که بپرسید، می گویند «دلی یاسیر» در حقیقت «دیر یاسین» است و متعلق به جد پدری یکی از امامزاده‌های منطقه… برخی دیگر بر این باورند که این واژه در حقیقت «دلی حاصل» است که در گذر تاریخ به این شکل درآمده و اشاره‌ای است به حاصلخیزی این منطقه، «دلی یاسر» و «دل یاسر» هم از دیگر اسامی احتمالی این شهر سنگی است. شهری که براساس تحقیقات انجام شده و شواهد موجود، تا دوره قاجاریه قابل سکونت بوده و در دوره صفویه یکی از پررونق‌ترین دوره‌های تاریخی خود را سپری می‌کرد. شواهد حاکی از آن است که شهر دلی یاسیر در دوره‌های تاریخی مختلف از زمان عیلامیان تا قاجاریه دارای سکونت بوده و رونق داشته است، در دوره قاجار مردمانی از اقوام ترکمن، لر و ترک در دلی یاسیر در کنار هم ساکن بودند. پس از این دوره، به دلیل مشکلات دولت مرکزی و عدم توانایی در تامین امنیت، دلی یاسیر رونق خود را از دست داد و این شهر سنگی رو به انزوا رفت. از بومی های دهدشت که بپرسید، می گویند «دلی یاسیر» در حقیقت «دیر یاسین» است و متعلق به جد پدری یکی از امامزاده‌های منطقه…

برخی دیگر بر این باورند که این واژه در حقیقت «دلی حاصل» است که در گذر تاریخ به این شکل درآمده و اشاره‌ای است به حاصلخیزی این منطقه دلی یاسیر، سرزمین حکومت سنگ هاست. هر جای این شهر را که نگاه کنید، خانه های سنگی را می بینید که دیوارهایشان بدون ملات بالا رفته اند و استوار ایستاده اند. بد نیست بدانید که ریشه استفاده از سنگ بدون بکارگیری ملات به دوران ساسانیان برمی‌گردد، از سویی دیگر این شهر در کنار یکی از مسیرهای تابستانه راه شاهی نیز واقع بود، راهی که از انشان فارس به شوش در خوزستان می‌رسید.همه بناهای موجود در این شهر بزرگ از جنس سنگ است، اما بنا بر محل ساخت و موقعیت قرار گرفتن هر بنا جنس سنگ‌های به کار رفته در ساخت ساختمان‌های شهر متفاوت است، در پایین دست و گوشه کنار، آنچه باقی مانده است بقایای ساختمان‌هایی است که از سنگ‌های کوچک و جمع شده از کوه احداث شده بود، در بالادست و مرکز شهر اما مصالح ساختمانی سنگ‌های بزرگ و شکل داده شده و خوش‌تراش است، گردش در این شهر باستانی نشان می‌دهد. در شیب تپه‌ای که روبه‌روی این شهر واقع شده است، غاری کم‌عمق دیده می‌شود که به گور دخمه‌های تاریخی شباهت زیادی دارد . میدان مرکزی شهر، کوچه‌ها و خیابان‌های شهر، ساحل رودخانه، اطراف درخت مقدس شهر، زیارتگاه و دیگر گوشه و کنار شهر هر کدام براساس نقشه‌هایی حساب شده و سنگ‌های خاص بنا شده بود. در شیب تپه‌ای که روبه‌روی این شهر واقع شده است، غاری کم‌عمق دیده می‌شود که به گور دخمه‌های تاریخی شباهت زیادی دارد. حفاران غیرمجاز مدت‌هاست شبانه‌روز گوشه کنار شهر سنگی دلی یاسیر را در پی یافتن اشیای تاریخی و ارزشمند می‌کاوند، در جای جای شهر هم آثار و نشانه‌های این حفاری‌ها دیده می‌شود،  کافی است هر رهگذری در قسمتی از این شهر چرخی بزند تکه‌های سفال و کوزه و دیگر اشیای تاریخی در همه جای آن دیده می‌شود، اما این‌که حفاران غیرمجاز تاکنون توانسته‌اند شیء ارزشمندی از دل خاک این شهر بیرون بیاورند یا نه هنوز معلوم نیست.