عشایر جهت پوشاندن چهارپایان خصوصاً اسب و الاغ از این بافته استفاده می کنند. بافت جل شبیه به گلیم و بسیار ساده است . جهت بافت این محصول ساده و بدون نقش در گذشته از پشم استفاده می شد، ولی در حال حاضر بیشتر نخ پنبه ای به مصرف می رسد. بندرت دیده شده است که روی جل ها سوزندوزی هندسی انجام شود. این نوع جل از یک طرف دارای نقش و یک رویه است. جل از صنایع دستی جامعه عشایری است. جل بافته ای است از خامه سیاه و سفید که آن را در ابعاد مختلف می بافند و بر روی چهارپایان می اندازند تا هم بتوانند بر روی آنان بار قرار دهند و هم در مواقع بارندگی از خیس شدن چارپایان جلوگیری شود. جل را زنان عشایر با کوبیدن میخ های چوبی بر روی زمین و گذراندن تارهای پشمی از روی چوب ها و عبور دادن عرضی تارهای پشمی دیگر از لابلای تارهای طولی می بافند. این صنعت جنبه خود مصرفی دارد و جهت رفع احتیاجات خانوار به بافت آن اقدام می گردد.

جل ابزاری برای گرم نگه داشتن حیوانات : جل اسب یکی از دست بافته های زیبا و عشایری ایران است. جُـــل اسب هم نقشِ گرم نگاه داشتن و عرق گیر اسب را دارد و هم جنبه تزیینی و تشریفاتی که در مورد شتر، مورد تزیینی دارد. بدنه اصلی جُـــل، یک مستطیل است که دو دستک به آن وصل شده که این دستک ها، پشت اسب را می پوشاند. تفاوت جُــــل اسب با جُـــل شتر درآن است که جُل شتر بزرگتر از جُــل اسب می باشد و توسط دو قطعه پارچه به یکدیگر دوخته شده تا کوهان شتر از آن بیرون بماند. به طور کلی در بیشتر مناطق ایران جُل اسب و شتر با اشکال و تزیینـات گوناگون تولید می شود و به صورت گلیم، قالی، جاجیم، و سوزنی تهیه می گردد. عشایر آذربایجان، دشت مُغان، کُردهای خراسان، ترکمن ها، عشایر فارس، ورامین و ایل افشار هر کدام به گونه ای جُل را بافته و تزیین می کنند. بطور مثال در ترکمن صحرا، جُل از جنس پارچه و تکه دوزی ماهوتی و پنبــــه ای، با سوزندوزی های زیبایی تهیه می گردد. در ایلات کرمان، به صورت گلیم، نقوش سوزنی، شیریکی پیچ با تار و پود پشم و عشایر آذربایجان با تکنیک بافت جاجیم برای تولید جُل، استفاده می کنند.

تالاب هورالدورق دراستان خوزستان قرار دارد. هور نسبتاُ وسیع دورق در محدودة جنوب غربی خوزستان قرار گرفته است. رود جراحی پس از عبور از شادگان ( فلاحیه) به آن می ریزد. همچنین نفوذ آبهای سطحی خلیج فارس باعث گسترش این هور ساحلی گردیده است. منابع طبیعی آن از قبیل ماهی ؛ طیور ( پرندگان) ؛ نی ( قصب) ؛ لویی ( بردی ) و نمک است. همچنین نوعی گیاه رطوبت پسند معروف به چولان (کولان) در سطح وسیع آن می روید که مورد استفادة حاشیه نشینان هور قرار می گیرد.

پوشش گیاهی : در بخش آب شیرین تالاب، پوشش گیاهی متنوع و انبوهی رشد یافته که ویژگی خاصی به آن بخشیده و محل بسیار مناسبی برای گذراندن ایام پرندگان مهاجر گردیده است. منطقه آب شور تالاب فاقد پوشش گیاهی است. آن قسمت از تالاب که در جنوب جاده آبادان- ماهشهر واقع است. بدلیل نزدیکی به خلیج فارس و تأثیرات جزر و مد دریا و وسعت شوره زار، دارای پوشش گیاهی ۲۵% و در بعضی از نقاط فاقد پوشش گیاهی است. در قسمت جنـوبی گونه های غالب را علف شور و گیاهان تیره ی گرامینه تشکیل می دهـد و درقسمت شمال جاده آبادان- ماهشهر پوشش گیاهی مطلوب حدود %۹۰-۸۰ و گونه های غالب، جگن و لوئی و گیاهان علفی تیره گرامینه می باشد. بـه طور کـلی پوشش گیـاهی داخل تـالاب از گیـاهان هیگروفیت و مزوفیت دائـمی و فصلی وپوشش گیاهان اراضی حواشی آن به جز نخلستان ها و زمین های زراعی از اجتماعات گیاهان هالوفیت تشکیل شده است

رویش گیاهان آبزی و آبدوست : پوشش عمده تالاب، منطقه ی وسیعی از رویش Shoenoplectus Typha است که دور تا دور آن را به صورت نواری در برگرفته است. این رویش از ماه های اسفند تا آبان به شرط وجود آب کافی در تالاب فعال می باشد و در بقیه ی ماه های سال بویژه در زمستان، قسمت های هوایی خود را از دست می دهد و فقط ریزوم یا قسمت های زیرزمینی آن به شکل غیرفعال باقی می ماند. رویش زمین های خشک و شن زارهای حواشی تالاب را گیاهان هالوفیت و گزروفیت تشکیل می دهند.

پل سر چشمه مربوط به دوره پهلوی اول است و در شاهرود، محله سرچشمه، جنب میدان امام رضا (ع) واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۲ بهمن ۱۳۸۱ با شمارهٔ ثبت ۷۳۴۷ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. پل سرچشمه در مسیر شاهرود – مشهد ؛ بر روی رودخانه شاهرود ساخته شده و منسوب به اواخر دوره قاجاریه است . وجه تسمیه پل سرچشمه ، به خاطر ورودی رودخانه شاهرود و مظهر قنواتی است که در کنار پل وجود دارد .